 |
| Met gezin en familie pannenkoeken en wafels eten op 1 november |
1 november is een familiedag, een dag waarop we samen met alle mensen die we graag zien terugdenken aan alle mensen die we graag hebben gezien.
Niet dat we op andere dagen hier niet mee bezig zijn maar wat deze dag zo bijzonder maakt is het feit dat we dit samen doen met onze kinderen groot en klein, met broers en zussen jong of oud, met onze ouders jong van hart of gezellig ouderwets.
Het is een traditie, een goeie oude traditie die we in ere moeten houden en moeten doorgeven aan onze kinderen en zo zijn we vandaag dus naar het kerkhof geweest langs bompa (Geert zijn papa), langs vake (mijn papa), langs vava (mijn grootvader) en langs zoveel andere graven van mensen die we kennen. We denken stilletjes aan de mensen die ergens anders liggen begraven, we zeggen stilletjes nog eens dag aan al die mensen die we meedragen in ons hart.
Ik ben zo een van die mensen die gelooft dat het niet gedaan is als je sterft, ik geloof er steevast in dat je omringt wordt door al die mensen in je hart, als je ze nodig hebt zijn ze daar, hoor je ze, voel je ze, je moet het alleen maar toelaten en hun energie opnemen.
1 november is voor mij persoonlijk dan ook een dag van herinneren, van nadenken, van filosoferen, elke jaar opnieuw. Het waren niet de makkelijkste weken. Ik heb zo van die periodes dat mijn sombere kant overheerst, meestal als ik moe ben en teveel heb gedaan, als mijn lichaam even zegt: 'hé jij daar, even rustig aan', dan moet ik dit gevecht met mezelf aan om mijn vrolijke passievolle kant weer op rit te krijgen.
Alles op een rijtje zetten, even nadenken, even filosoferen en de energie die me omringt binnenlaten, dat is het nadeel als je een denker bent, toch in mijn geval, ik sluit mijn gevoel even uit en ga voort op mijn denken. Wat ik wel al heb geleerd dat ik elke keer sterker uit zo'n periode kom, dat ik telkens weer op mijn pootjes terecht kom en telkens weer wat straffer in het leven sta en dat ik meer en meer controle krijg over mijn denken en doen.
 |
| ook Halloween hoort bij 1 november, met als traditie ons huis in een griezeljasje! |
Ik ben stilaan aan het ontdekken dat er meer is in het leven dan alleen voor andere zorgen en dat voor mezelf zorgen ook belangrijk is, dat wat andere denken echt niet uitmaakt en dat ik best wel fier mag zijn op mezelf, dat het niet erg is om over alles na te denken zolang je maar op tijd relativeert, dat het geen ramp is als alles niet vandaag is gebeurt, morgen is er ook nog, dat iedereen fouten maakt zolang je er maar van leert, dat de mensen die je graag zien het belangrijkste zijn in je leven, niet het materiele, daar krijg je weinig troost als je het lastig hebt.
Meer en meer begin ik te luisteren naar mezelf, mijn buikgevoel dat is de basis van alles, eigenlijk altijd al geweest alleen heb ik er nooit bij stilgestaan. Mijn gezin en mijn beestjes, onze zaak, al deze dingen zijn gestart vanuit mijn buikgevoel, creativiteit en toekomstdromen en gelukkig heb ik mij kunnen omringen met mensen die mij graag zien en alleen dankzij hen en samen met hen heb ik gerealiseerd waar ik vandaag sta in mijn leven.
Dat is wie ik ben en waar ik voor sta en voor ga in mijn leven, in mijn gezin, in onze zaak.
Dat is waarom mijn kinderen ook op hun pootjes zullen terecht komen, dat is waarom Geert en ik voor altijd zullen samenzijn, dat is het verschil en het succes van Het Keukenhuis en de reden waarom klanten voor ons kiezen: met hun hart en buikgevoel en voor ons hart en buikgevoel.
Tijd om pannenkoeken en wafels op tafel te zetten, genoeg met denken, tijd om te genieten van mijn gezin en familie, tijd om weer verder te gaan en weeral wat straffer in het leven te staan.
