donderdag 30 juli 2015

Hart en hard!

De natuur kan soms hard zijn.
Ik heb gisteren één van mijn kleine gansjes moeten laten inslapen. Ik merkte 's morgens direct dat er iets mis was, de honden vlogen naar de ganzen wei, de hele familie gans stond zenuwachtig te kakelen dus ik in mijn pyjama  met de opkomende zon de tuin in... en daar lag ze, één van de grijsjes, te spartelen met het bovenste deel van haar bek afgebeten. Mijn hart stond even stil, ik wist even niet wat te doen, ik dacht die gaat sterven. Vlug mijn kleren aan, de honden binnengezet, de wei in.
Mama Babette en papa Hans en de rest van de familie gans wisten ook niet wat te doen en  stonden zenuwachtig bij hun gekwetste kleine, ik mocht zonder problemen dichterbij komen, probeerde ze op haar pootjes te zetten, 2 stappen en ze viel terug om. Voorzichtig heb ik haar vastgenomen en mee naar binnen in een doos gezet op de tafel, maar haar oogjes bleven zo helder, niet de oogjes van een stervend dier. Van zodra ik de dierenarts kon bereiken heb ik gebeld, ik mocht onmiddellijk komen.
Mijn dierenarts is een befaamd 'vogeldokter' en heeft zelfs een cursus reconstrueren van snavels gevolgd, dus ik had terug hoop, ik dacht al moet ik haar voor de rest van haar leven met de hand voeden, geen probleem. Maar het was niet haalbaar, blijkbaar is de snavel een deel van de schedel bij een gans en hij was te ver afgerukt. Het moet een sterk dier geweest zijn, één van de honden, maar die kunnen er niet aan, de hele wei is afgespannen met extra kippendraad waar de ganzen zelfs hun kop niet kunnen doorsteken, een vos dan opperde de dierenarts.
Hoe erg ik het ook vond, ik heb haar samen met de dierenarts zachtjes laten inslapen, mijn hart deed zo'n pijn.
Nog 4 kleintjes, geen 5 meer, ik dacht dat ik ze groot had gekregen, zo zie je maar, nooit ben je gerust, zeker als het een vos was, misschien komt hij nog terug!

Het was al een lastige week. In het weekend was ik met de auto gebotst en hoewel het alleen maar blikschade was, ben ik serieus verschoten, vooral omdat 'de tegenpartij' zoals dat officieel wordt genoemd, me de huid vol schold omdat ze door mij te laat op haar werk ging zijn, alsof ik met opzet een botsing zou doen, zij had me trouwens ook niet gezien en was evengoed in fout.

Een hele vrachtwagen vol met keukens is de mist in gelopen omwille van productieproblemen.
Alle klanten moesten worden gebeld dat hun keuken later kwam en ook al hadden de klanten hier begrip voor en hebben we het nodige gedaan, je blijft met een wrang gevoel zitten want dit is niet de manier waarop het zou moeten lopen.

Veel mensen denken dat ik een harde tante ben. op ons bedrijf wordt er ook van mij verwacht dat ik beslissingen neem en het is nu eenmaal zo dat je nooit voor iedereen goed kan doen en dat je soms ook beslissingen moet nemen die voor andere mensen hard lijken te zijn maar elke beslissing die ik neem en uitvoer is steeds weloverwogen, weldoordacht, nooit onbezonnen, met als doel ons bedrijf en de mensen die voor ons werken te beschermen, sterker te maken, nooit speelt de gedachte van mijn wil is wet, wel speelt steeds de verantwoordelijkheid die ik draag voor onze werknemers, ons bedrijf, ons gezin.

Hoe hard de natuur ook is, hoe hard het leven soms kan zijn, hoe hard ik voor de buitenwereld soms mag lijken, ik ben en blijf een gevoelsmens, mijn hart doet altijd pijn als ik hard moet zijn.




Ga (terug) naar onze website www.keukenhuis.be