De 2 laatste dagen zijn iets anders uit gedraaid dan verwacht. Vrijdagmorgen is Sander gestart met keelpijn. Toen hij 2 uur na het nemen van een pijnstiller alleen maar stiller werd wist ik genoeg.
Van onze 3 kinderen is Sander degene met de minste weerstand.
Hoeveel nachten hebben we niet naast zijn bedje gezeten of rechtop geslapen met hem tegen onze schouder omdat hij een oorontsteking had en jammerde van de pijn. Toen hij aan de kleuterschool begon was er bijna een vast ritme, 2 weken school, 1 week ziek.
Ook nu nog is hij regelmatig ziek en dan is het meteen serieus, met hoge koorts en veel pijn. Hij mag dan wel 21 zijn ondertussen maar als hij ziek is, zie ik het onmiddellijk en als hij me dan aankijkt zie ik in zijn ogen hoe ellendig hij zich voelt.
Hoe goed hij vrijdag ook zijn best heeft gedaan om van onze uitstap een leuke dag te maken om 3 uur in de namiddag hebben we besloten terug naar het hotel te gaan. In een hoog tempo zijn we langs de hotelreceptie gegaan en met de taxi naar de dichtstbijzijnde dokter, de diagnose een zware keelontsteking en beginnende dubbele oorontsteking.
Gisteren zijn we dus in het hotel gebleven, met zijn allen, want een vakantie met het gezin betekend voor ons echt samen uit, samen thuis, we hebben dus met zijn allen een extra rustdag genomen om Sander wat op zijn positieven te laten komen en gelukkig zag ik gisterenavond in zijn ogen al terug wat meer leven komen.Vandaag hadden we sowieso een rustdag gepland en als Sander vandaag nog wat kan bekomen kunnen we morgen terug op uitstap.
Ik ga me dus nog een dagje gunnen tussen de 'flutromannetjes'(echt vakantie!), misschien een dutje tussendoor, een wandelingetje langs het strand en als we een winkelstraatje vinden, met mijn meisjes op stap:)
